Złamanie kompresyjne

Złamanie kompresyjne kręgosłupa jest poważnym problemem klinicznym ze względu na naruszenie integralności jednego lub kilku kręgów. Uszkodzenia obejmują trzony kręgów, które na skutek silnej kompresji zapadają się, powodując zmniejszenie wysokości trzonu oraz występują głównie w odcinku piersiowym kręgosłupa (na wysokości Th10-Th12) i lędźwiowym odcinku kręgosłupa (L1-L2). Czynniki prowadzące do złamań:

• urazy komunikacyjne
• guzy przerzutowe do kręgosłupa
• wiek – częstość występowania wzrasta z wiekiem
• osteoporoza (zmiany strukturalne w obrębie tkanki kostnej)
• upadek z wysokości (najniebezpieczniejsze są upadki z pozycji siedzącej)

harakterystycznymi objawami dla złamań kompresyjnych jest nagły ból (opasujący lub promieniujący do żeber), który może nasilać się podczas stania oraz chodzenia, natomiast ulgę najczęściej przynosi pozycja leżąca.
Zdarzają się też bezobjawowe złamania kompresyjne (wykrywane przez przypadek) lub towarzyszą im symptomy takie jak:

• zmniejszenie wysokości ciała
• obniżona siła kończyn dolnych
• zaburzona mikcja bądź defekacja
• nadmierna kifoza (zniekształcenie sylwetki)
• zmniejszone czucie kończyn dolnych i pośladków
• spadek wydolności układu krążeniowo-oddechowego
• wzmożone napięcie mięśniowe pleców lub ich sztywność

Diagnostyka opiera się na wykonaniu zdjęcia RTG, które przeważnie jest wystarczające do stwierdzenia złamania kompresyjnego trzonu. W momencie występowania zaburzeń neurologicznych często potrzebna jest rozszerzona diagnostyka obrazowa w postaci tomografii komputerowej bądź rezonansu magnetycznego.
Leczenie kompresyjnego złamania kręgosłupa uzależnione jest od wieku, chorób towarzyszących (np. osteoporoza) oraz występowania zaburzeń neurologicznych. Leczenie zachowawcze polega na stabilizacji i odciążeniu kręgosłupa, odpoczynku a także udziale w rehabilitacji. Czasami tego typu złamania leczone są chirurgicznie w postaci stabilizacji prętami i śrubami, bądź kifoplastyka czy wertebroplastyka kręgów.